بعضی از روزها ساعتها، تنهای تنها در اتاقم که شبیه شب است، مینشینم و

شعرهای خاکستری ام را برای مردگان میخوانم. آنقدر تلخم که هیچ قصه شیرینی

نمی تواند گره از آبروانم بگشاید و روییدن هیچ شمعدانی نمی تواند تکلیف دلم را

روشن کند، نه بال کبوتری که پرواز را به یادم می آورد ، نه عبور نسیمی که بوی یارو

دیار را به مشامم رساند. هوا ساکن، دیوارهای سخت و پنجره ها عبوس و دلگیرند،

و بعضی روزها آنقدر بال بر کتفهایم دارم که می توانم یکسره و یک نفس آسمان ها

را پشت سر بگذارم و تا آخرین کوچه بهشت بروم. میتوانم از فرشته های تو زیباتر شوم

و بی هیچ اضطرابی به تو سلام بگویم.

میتوانم شعله های سرکش جهان را با سر انگشتانم خاموش کنم، آنقدر سبک و شادم

که می توانم دست روحم را بگیرم و به یک جغرافیای دیگر ببرم، در یک جلگه سبز و دست

نخورده، در میان شبدرها و آهوها تورا نیایش کنم.

بعضی از روزها آنقدر از تو دور می شوم که همه چیزو همه کس را سیاه میبینم و از

پیراهنم آتش زبانه می کشد و دستهایم مثل سرب سنگین می شود.

رقص بادبادکها مرا به وجد نمی آورد و صدای موجهای دریاچه های پر از قو مرا به زندگی

امیدوار نمی کند. آنقدر تاریکم که هیچ خورشیدی به ملاقاتم نمی آید و بعضی روزها آنقدر

به تو نزدیکم که صدای نفسهای تورا می شنوم و از دیدن شاخه های نارنج مست می شوم

و احساس میکنم تو در ایوان خانه مان نشسته ای و به من لبخند میزنی!!

آنقدر عاشقم که درختان و آسمان و آویشنهای کوهی برایم شعر میگویند و دستهایم سپید

و سبک با کبوترها به سوی تو اوج می گیرند...( مخاطب خاص)

نظرات شما عزیزان:

m

ساعت2:38---7 مرداد 1392

[وب سایت]

سلام دوست خوبم وبلاگ خوشگلی داری به دردم خورد دوس دارم توهم بیای بهم یه سری بزنی خوشحال میشم اگه هم نظر بذاری اگه هم مایلی باهم تبادل لینکم کنیم
منتظرتم
موفق باشید

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: